Passiveringslaag

De zogenaamde passiveringslaag is een dunne oxidelaag die zich vormt op het oppervlak van roestvast staal wanneer het materiaal in contact komt met zuurstof. De chroomatomen in het staal vormen dan in combinatie met de zuurstofatomen uit de lucht een dichte en traag reagerende (vandaar de aanduiding “passiveringslaag”) oxidelaag die het voortschrijden van de oxidatie en daardoor het roesten van het staal voorkomt. De vorming en de houdbaarheid van de passiveringslaag hangt voornamelijk af van de samenstelling van de staallegering.

Roestvast staal reageert net als normale staalsoorten met zuurstof en vormt een oxidelaag. Bij normaal staal reageert de zuurstof echter met de aanwezige ijzeratomen in het staal; hierbij ontstaat een poreus oppervlak (roest) waardoor deze reactie verder kan gaan. Dit proces kan verder gaan totdat het werkstuk volledig verroest is.

Bij roestvast staal reageert de zuurstof met de chroomatomen in het staal die in een relatief hoge concentratie aanwezig zijn en wordt een passiveringslaag gevormd.
Het ontstaan van roest bij “roestvast staal” heeft twee redenen:

  • de passiveringslaag kon niet worden gevormd of
  • de passiveringslaag is beschadigd.


Het niet vormen van de passiveringslaag kan worden voorkomen door een zuurstofconcentratie te voorkomen. Bewerkte oppervlakken moeten in principe van alle restanten worden ontdaan. Dit geldt in het bijzonder voor restanten van schuur- en slijpmiddelen. Voor de bewerking van roestvast staal geschikte schuur- en slijpmiddelen zijn daarom altijd vrij (massagehalte < 0,1 %) van chloor, ijzer en zwavel.

Terug naar slijpkennis